یکی از بزرگترین معضلاتی که شاید اکثر دانشجویان و حتی اساتید با آن مواجه اند این است که هدف اصلی دانشگاه چیست؟!

شغل پدر من تعمیر ماشین آلات راهسازی معدنی بود، که در حال حاضر بازنشسته شده، بچه که بودم همیشه در اوقات فراغت میرفتم تعمیرگاه پدرم کار میکردم بخاطر علاقه زیادی که داشتم به تعمیرگاه و تعمیر ماشین آلات، اون زمان مثل حالا نبود که بچه ها، هرماه یا هر هفته برن خودشون لباس بخرن، برای ما سالی یه بار لباس میخریدن اونم شب عید نوروز، من با یه دست لباس هم میرفتم تعمیرگاه، کار میکردم، هم با همون لباس میرفتم مدرسه، درس میخوندم، همیشه ام بوی گازوئیل و روغن سوخته میدادم، بخاطر این موضوع هیچکس توی مدرسه با من بازی نمیکرد و همه من و مسخره میکردن، ولی من هرگز اعتماد به نفس خودمو از دست ندادم و تصمیم گرفتم با انتخاب شغل تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی موفقیت رو بدست بیارم و حالا با یه رزومه کاری موفق از خیلی بچه ها که منو مسخره میکردن جلوتر هستم و در حال حاضر یکی از اون بچه ها خودش معدن داره و با هم دوستای صمیمی شدیم.

ترم آخر کارشناسی بودن که برای پایان نامه اشون به مشکل برخوردن...

من وقتی رسیدم به اون روستا دیدم هیچ خبری طبق اون تایمی که قرار گذاشته بودیم ازشون نشد...

من تا سال 1400 نزدیک دو سه سال توی شرکت معدنکاران انگوران مشغول بودم و ...

اگه یه نفر بخواد گواهینامه ویژه دامپتراک بگیره، چه پیش‌نیازهای داره؟ و باید به کجا مراجعه کنه؟ برای گرفتن گواهینامه دامپتراک انجام چه آزمایشات پزشکی ای لازمه؟ این شغل محدودیت سنی هم داره؟ شرایط کار یه راننده دامپتراک تو معدن چطوره؟ شیفت‌های کاری، رنج حقوق و مرخصی هاش به چه صورته؟ وقتی مردم متوجه میشن که شخصی راننده دامپتراکه، بیشتر چه سوالاتی ازش میپرسن؟ در معدن هم، تابلوها و چراغهای راهنمایی و رانندگی وجود داره؟ تو کوچه و خیابون و اتوبان و آزادراه ها اگه یه راننده ای تخلف کنه، سریع پلیس میگیرش و جریمه اش میکنه، تو معدن چطور؟ خانومها هم میتونن گواهینامه دامپتراک بگیرن؟! و چرا این کلیشه های جنسیتی تو مشاغل مختلف معدنی تو کشورمون وجود داره؟ سناریو: علی دوستی، اجرا: نسیم محمدپور و محمدرضا فرزادگان با همراهی: سید سعید عزیزی (راننده دامپتراک)، تدوین: راشد دوستی، اسپانسر: شهاب خوشابی، تهیه کننده و کارگردان: علی دوستی